Moos' Music Movies & More
Hier klikken om te Vanderbuyst @ Paard van Troje
Wat een drukte in het Paard van Troje afgelopen vrijdag. Weinig rockers ook.
Blijkt dat Will and the People in de grote zaal geprogrammeerd staat. Een
struise vent met lang haar en een noest gezicht loopt langs. Spijkerbroek,
kisten en een Vanderbuyst-shirt, daar moeten we wezen.
In de kleine zaal van het
Paard is de rockband Gold bezig met een korte set. Wat direct
de aandacht trekt zijn een paar welgevormde benen in strakke spandex. Voor alle
duidelijkheid gaat het om een vrouw die klinkt als Ann Wilson van Heart.
Muzikaal ligt het ergens tussen Judas Priest en Danzig. De Rotterdamse band
heeft begin december haar eerste album Interbellum uitgebracht. Niet
toevallig mede geproduceerd door Willem Verbuyst, de gitarist van Vanderbuyst.
We krijgen zes songs voorgeschoteld van het debuut. Het vijftal is goed op
elkaar ingespeeld, veel melodie maar ook ruimte voor gitaarsolo’s. Deze komen
afwisselend van nieuweling Nick Polak en songsmid Thomas Sciarone. Zangeres
Milena houdt zich vocaal makkelijk staande tussen het gitaargeweld en de
geoliede ritmesectie.
Tegen het einde van de set is de zaal redelijk gevuld, wat te maken zal
hebben met het winterweer. Gelukkig staan de speakers goed hard en horen we
muzikale invloeden (Thin Lizzy, Van Halen, Kiss) van
Vanderbuyst die trouwens hun eigen instrumenten tunen en er
voor zorgen dat alles in orde is. Mooi zicht hoe gitarist Verbuyst liefdevol
omgaat met zijn Flying V-gitaar. Op de achtergrond prijkt de bekende tijger die
zo van de achterkant van Murdock’s leren jekker kan komen. Het stijlvolle logo
hangt erboven. Dan komen de drie rockers in kapotte jeans en witte sneakers aan
hun voeten het podium opgewandeld. Willem heeft enkel een lange bos krullen over
zijn schouders terwijl zanger/bassist Jochem Jonkman zijn stoere leren mouwloze
jack aan heeft. Drummer Barry van Esbroek zit verscholen achter zijn drums en de
vele spots eromheen. Hij laat dan ook vooral van zich horen.
Ze starten met ‘Frivolous Franny’, het eerste nummer van hun laatste album
Flying Dutchman. Het inmiddels veel geprezen album dat de livesound van
de band eindelijk vastlegt op plaat. Uiteraard wordt er terug gegrepen naar de
eerste twee albums met headbangers als ‘KGB’, ‘To Last Forever’ en ‘Tiger’.
“Zijn jullie al een beetje opgewarmd? Zit jullie haar los!?”, aldus de zanger.
Het moet gezegd worden, het publiek is wat gezapig en dat voor een vrijdagavond.
De sfeer is hoe dan ook goed, vooral op het podium. Het drietal geeft alles,
nieuwe track ‘Waiting in the Wings’ vertrekt met een gitaar tegen lichtsnelheid.
De ene na de andere solo tovert Verbuyst uit zijn vingers. Het publiek lijkt wel
wat te moeten wennen aan het nieuwe werk. Het is gevarieerder dan hun vorige
albums, niet enkel raggen. Goed voorbeeld is de powerballad ‘Give Me One More
Shot’ dat doet denken aan wijlen Gary Moore. De bewegingen en mimiek van
muziekbroeder Phil Lynott zien we terug in de houding van bassist en goed bij
stem zijnde Jochem.
Hoe verder we richting het einde gaan, hoe dichter de gitaar van Willem
richting de kruisstreek gaat. Als een aanhoudend muzikaal orgasme blijven de
riffs de kleine zaal van ”t Paard verwarmen. Zeker als na titeltrack ‘Flying
Dutchmen’, het vuige ‘Traci Lords’ wordt ingestart. Overal staan er groepjes te
headbangen, sommigen kijken raar op wanneer tijdens de toegift ‘Never Be Clever’
van Herman Brood voorbijkomt, een song die zich uitstekend lijkt te lenen voor
een metalen randje. Afgesloten wordt er met de inmiddels tot uitsmijter verheven
‘From Pillar to Post’. Tot slot houdt Willem zijn gitaar hoog in de lucht als
teken van overwinning. Wat een liveband en dat nog wel uit Nederland.
Blijkt dat Will and the People in de grote zaal geprogrammeerd staat. Een
struise vent met lang haar en een noest gezicht loopt langs. Spijkerbroek,
kisten en een Vanderbuyst-shirt, daar moeten we wezen.
In de kleine zaal van het
Paard is de rockband Gold bezig met een korte set. Wat direct
de aandacht trekt zijn een paar welgevormde benen in strakke spandex. Voor alle
duidelijkheid gaat het om een vrouw die klinkt als Ann Wilson van Heart.
Muzikaal ligt het ergens tussen Judas Priest en Danzig. De Rotterdamse band
heeft begin december haar eerste album Interbellum uitgebracht. Niet
toevallig mede geproduceerd door Willem Verbuyst, de gitarist van Vanderbuyst.
We krijgen zes songs voorgeschoteld van het debuut. Het vijftal is goed op
elkaar ingespeeld, veel melodie maar ook ruimte voor gitaarsolo’s. Deze komen
afwisselend van nieuweling Nick Polak en songsmid Thomas Sciarone. Zangeres
Milena houdt zich vocaal makkelijk staande tussen het gitaargeweld en de
geoliede ritmesectie.
Tegen het einde van de set is de zaal redelijk gevuld, wat te maken zal
hebben met het winterweer. Gelukkig staan de speakers goed hard en horen we
muzikale invloeden (Thin Lizzy, Van Halen, Kiss) van
Vanderbuyst die trouwens hun eigen instrumenten tunen en er
voor zorgen dat alles in orde is. Mooi zicht hoe gitarist Verbuyst liefdevol
omgaat met zijn Flying V-gitaar. Op de achtergrond prijkt de bekende tijger die
zo van de achterkant van Murdock’s leren jekker kan komen. Het stijlvolle logo
hangt erboven. Dan komen de drie rockers in kapotte jeans en witte sneakers aan
hun voeten het podium opgewandeld. Willem heeft enkel een lange bos krullen over
zijn schouders terwijl zanger/bassist Jochem Jonkman zijn stoere leren mouwloze
jack aan heeft. Drummer Barry van Esbroek zit verscholen achter zijn drums en de
vele spots eromheen. Hij laat dan ook vooral van zich horen.
Ze starten met ‘Frivolous Franny’, het eerste nummer van hun laatste album
Flying Dutchman. Het inmiddels veel geprezen album dat de livesound van
de band eindelijk vastlegt op plaat. Uiteraard wordt er terug gegrepen naar de
eerste twee albums met headbangers als ‘KGB’, ‘To Last Forever’ en ‘Tiger’.
“Zijn jullie al een beetje opgewarmd? Zit jullie haar los!?”, aldus de zanger.
Het moet gezegd worden, het publiek is wat gezapig en dat voor een vrijdagavond.
De sfeer is hoe dan ook goed, vooral op het podium. Het drietal geeft alles,
nieuwe track ‘Waiting in the Wings’ vertrekt met een gitaar tegen lichtsnelheid.
De ene na de andere solo tovert Verbuyst uit zijn vingers. Het publiek lijkt wel
wat te moeten wennen aan het nieuwe werk. Het is gevarieerder dan hun vorige
albums, niet enkel raggen. Goed voorbeeld is de powerballad ‘Give Me One More
Shot’ dat doet denken aan wijlen Gary Moore. De bewegingen en mimiek van
muziekbroeder Phil Lynott zien we terug in de houding van bassist en goed bij
stem zijnde Jochem.
Hoe verder we richting het einde gaan, hoe dichter de gitaar van Willem
richting de kruisstreek gaat. Als een aanhoudend muzikaal orgasme blijven de
riffs de kleine zaal van ”t Paard verwarmen. Zeker als na titeltrack ‘Flying
Dutchmen’, het vuige ‘Traci Lords’ wordt ingestart. Overal staan er groepjes te
headbangen, sommigen kijken raar op wanneer tijdens de toegift ‘Never Be Clever’
van Herman Brood voorbijkomt, een song die zich uitstekend lijkt te lenen voor
een metalen randje. Afgesloten wordt er met de inmiddels tot uitsmijter verheven
‘From Pillar to Post’. Tot slot houdt Willem zijn gitaar hoog in de lucht als
teken van overwinning. Wat een liveband en dat nog wel uit Nederland.