Moos' Music Movies & More
Vanderbuyst - Paard van troje - Den Haag
©jollyfoto
Wat een drukte in het Paard van Troje afgelopen vrijdag. Weinig rockers ook. Blijkt dat Will and the People in de grote zaal geprogrammeerd staat. Een struise vent met lang haar en een noest gezicht loopt langs. Spijkerbroek, kisten en een Vanderbuyst-shirt, daar moeten we wezen.
In de kleine zaal van het Paard is de rockband Gold bezig met een korte set. Wat direct de aandacht trekt zijn een paar welgevormde benen in strakke spandex. Voor alle duidelijkheid gaat het om een vrouw die klinkt als Ann Wilson van Heart. Muzikaal ligt het ergens tussen Judas Priest en Danzig. De Rotterdamse band heeft begin december haar eerste album Interbellum uitgebracht. Niet toevallig mede geproduceerd door Willem Verbuyst, de gitarist van Vanderbuyst. We krijgen zes songs voorgeschoteld van het debuut. Het vijftal is goed op elkaar ingespeeld, veel melodie maar ook ruimte voor gitaarsolo's. Deze komen afwisselend van nieuweling Nick Polak en songsmid Thomas Sciarone. Zangeres Milena houdt zich vocaal makkelijk staande tussen het gitaargeweld en de geoliede ritmesectie.
Tegen het einde van de set is de zaal redelijk gevuld, wat te maken zal hebben met het winterweer. Gelukkig staan de speakers goed hard en horen we muzikale invloeden (Thin Lizzy, Van Halen, Kiss) van Vanderbuyst die trouwens hun eigen instrumenten tunen en er voor zorgen dat alles in orde is. Mooi zicht hoe gitarist Verbuyst liefdevol omgaat met zijn Flying V-gitaar. Op de achtergrond prijkt de bekende tijger die zo van de achterkant van Murdock's leren jekker kan komen. Het stijlvolle logo hangt erboven. Dan komen de drie rockers in kapotte jeans en witte sneakers aan hun voeten het podium opgewandeld. Willem heeft enkel een lange bos krullen over zijn schouders terwijl zanger/bassist Jochem Jonkman zijn stoere leren mouwloze jack aan heeft. Drummer Barry van Esbroek zit verscholen achter zijn drums en de vele spots eromheen. Hij laat dan ook vooral van zich horen.
Ze starten met 'Frivolous Franny', het eerste nummer van hun laatste album Flying Dutchman. Het inmiddels veel geprezen album dat de livesound van de band eindelijk vastlegt op plaat. Uiteraard wordt er terug gegrepen naar de eerste twee albums met headbangers als 'KGB', 'To Last Forever' en 'Tiger'. "Zijn jullie al een beetje opgewarmd? Zit jullie haar los!?", aldus de zanger. Het moet gezegd worden, het publiek is wat gezapig en dat voor een vrijdagavond. De sfeer is hoe dan ook goed, vooral op het podium. Het drietal geeft alles, nieuwe track 'Waiting in the Wings' vertrekt met een gitaar tegen lichtsnelheid. De ene na de andere solo tovert Verbuyst uit zijn vingers. Het publiek lijkt wel wat te moeten wennen aan het nieuwe werk. Het is gevarieerder dan hun vorige albums, niet enkel raggen. Goed voorbeeld is de powerballad 'Give Me One More Shot' dat doet denken aan wijlen Gary Moore. De bewegingen en mimiek van muziekbroeder Phil Lynott zien we terug in de houding van bassist en goed bij stem zijnde Jochem.
Hoe verder we richting het einde gaan, hoe dichter de gitaar van Willem richting de kruisstreek gaat. Als een aanhoudend muzikaal orgasme blijven de riffs de kleine zaal van ''t Paard verwarmen. Zeker als na titeltrack 'Flying Dutchmen', het vuige 'Traci Lords' wordt ingestart. Overal staan er groepjes te headbangen, sommigen kijken raar op wanneer tijdens de toegift 'Never Be Clever' van Herman Brood voorbijkomt, een song die zich uitstekend lijkt te lenen voor een metalen randje. Afgesloten wordt er met de inmiddels tot uitsmijter verheven 'From Pillar to Post'. Tot slot houdt Willem zijn gitaar hoog in de lucht als teken van overwinning. Wat een liveband en dat nog wel uit Nederland.
http://www.roarezine.nl/wp-admin/post.php?post=56022&action=edit
In de kleine zaal van het Paard is de rockband Gold bezig met een korte set. Wat direct de aandacht trekt zijn een paar welgevormde benen in strakke spandex. Voor alle duidelijkheid gaat het om een vrouw die klinkt als Ann Wilson van Heart. Muzikaal ligt het ergens tussen Judas Priest en Danzig. De Rotterdamse band heeft begin december haar eerste album Interbellum uitgebracht. Niet toevallig mede geproduceerd door Willem Verbuyst, de gitarist van Vanderbuyst. We krijgen zes songs voorgeschoteld van het debuut. Het vijftal is goed op elkaar ingespeeld, veel melodie maar ook ruimte voor gitaarsolo's. Deze komen afwisselend van nieuweling Nick Polak en songsmid Thomas Sciarone. Zangeres Milena houdt zich vocaal makkelijk staande tussen het gitaargeweld en de geoliede ritmesectie.
Tegen het einde van de set is de zaal redelijk gevuld, wat te maken zal hebben met het winterweer. Gelukkig staan de speakers goed hard en horen we muzikale invloeden (Thin Lizzy, Van Halen, Kiss) van Vanderbuyst die trouwens hun eigen instrumenten tunen en er voor zorgen dat alles in orde is. Mooi zicht hoe gitarist Verbuyst liefdevol omgaat met zijn Flying V-gitaar. Op de achtergrond prijkt de bekende tijger die zo van de achterkant van Murdock's leren jekker kan komen. Het stijlvolle logo hangt erboven. Dan komen de drie rockers in kapotte jeans en witte sneakers aan hun voeten het podium opgewandeld. Willem heeft enkel een lange bos krullen over zijn schouders terwijl zanger/bassist Jochem Jonkman zijn stoere leren mouwloze jack aan heeft. Drummer Barry van Esbroek zit verscholen achter zijn drums en de vele spots eromheen. Hij laat dan ook vooral van zich horen.
Ze starten met 'Frivolous Franny', het eerste nummer van hun laatste album Flying Dutchman. Het inmiddels veel geprezen album dat de livesound van de band eindelijk vastlegt op plaat. Uiteraard wordt er terug gegrepen naar de eerste twee albums met headbangers als 'KGB', 'To Last Forever' en 'Tiger'. "Zijn jullie al een beetje opgewarmd? Zit jullie haar los!?", aldus de zanger. Het moet gezegd worden, het publiek is wat gezapig en dat voor een vrijdagavond. De sfeer is hoe dan ook goed, vooral op het podium. Het drietal geeft alles, nieuwe track 'Waiting in the Wings' vertrekt met een gitaar tegen lichtsnelheid. De ene na de andere solo tovert Verbuyst uit zijn vingers. Het publiek lijkt wel wat te moeten wennen aan het nieuwe werk. Het is gevarieerder dan hun vorige albums, niet enkel raggen. Goed voorbeeld is de powerballad 'Give Me One More Shot' dat doet denken aan wijlen Gary Moore. De bewegingen en mimiek van muziekbroeder Phil Lynott zien we terug in de houding van bassist en goed bij stem zijnde Jochem.
Hoe verder we richting het einde gaan, hoe dichter de gitaar van Willem richting de kruisstreek gaat. Als een aanhoudend muzikaal orgasme blijven de riffs de kleine zaal van ''t Paard verwarmen. Zeker als na titeltrack 'Flying Dutchmen', het vuige 'Traci Lords' wordt ingestart. Overal staan er groepjes te headbangen, sommigen kijken raar op wanneer tijdens de toegift 'Never Be Clever' van Herman Brood voorbijkomt, een song die zich uitstekend lijkt te lenen voor een metalen randje. Afgesloten wordt er met de inmiddels tot uitsmijter verheven 'From Pillar to Post'. Tot slot houdt Willem zijn gitaar hoog in de lucht als teken van overwinning. Wat een liveband en dat nog wel uit Nederland.
http://www.roarezine.nl/wp-admin/post.php?post=56022&action=edit