Moos' Music Movies & More
DragonForce @ de Melkweg
Once upon a time, not so long ago in de Melkweg geven de mannen van DragonForce metalen muziekles. De voorprogramma’s Kissin’ Dynamite en Huntress blijken kleuterklas-niveau in vergelijking met de hoge school klasse van het Londense gezelschap. Een avond vol verbazingwekkend gitaargeweld, symfonische synthsolo’s en daverende drumpartijen. Nieuwe zanger Marc Hudson weet zijn stem goed te gebruiken tussen al het muzikale geweld over draken, zwaardvechten en vuur.
Door opener ‘Holding On’ en even later single ‘Seasons’ van het in april verschenen album The Power Within is de toon gezet. We worden werkelijk omvergeblazen dankzij een gitaaraanval dat de aarde in deze Melkweg doet beven. Alsof het geen enkele moeite kost gaat het kwintet vrolijk verder met oud en nieuw werk. “‘Call for us, the power in all of us !”, wordt er gezongen. Dat maken we mee in ‘liedjes’ met klinkende titels als ‘Operation Ground and Pound’ die klokken rond de zeven minuten. Gitaristen Herman Li en Sam Totman fingertappen en shredden om de beurt artistieke solo’s vergelijkbaar met klassieke muziek. In een sneltreinvaart gaan de vingers over de snaren. Helden als Eddie van Halen en Yngwie Malmsteen kunnen trots zijn. Tijdens het oudere werk ontstaat er gek genoeg een vorm van ééntonigheid.
Vooral Li haalt verschillende malen dezelfde trucjes uit door zijn gitaar omhoog te gooien of aan de snaren te likken à la Gene Simmons. Deze opschepperij heeft DragonForce niet nodig. Metalfans zijn loyaal en gooien regelmatig hun vuisten of devil horns de lucht in. De interactie is op zich uitstekend. Toch verwacht je met deze bombastische muziek meer mensen in circle pits, al moshend of crowdsurfend. Op dat vlak is het behoorlijk rustig in de Amsterdamse zaal. De bezoekers vooraan bestaan voornamelijk uit jeugd die vooral het hele schouwspel waarnemen. Bassist Leclercq, die verdacht veel lijkt op de frontman van Slayer, haalt constant grapjes uit terwijl hij een komische blik heeft van ‘kijk eens hoe simpel’. Wie bekend is met Guitar Hero, weet dat hun ‘Through the Fire and Flames’ het moeilijkste nummer van het derde deel in de reeks is.
Zelfs deze Dragonforce-klassieker lijkt aan de lange kant en oogt overdone. De enige die de jongens uit de brand kan helpen is Bane look-a-like Vadim Pruzhanov. Hij ruilt zijn keyboards in voor een keytar en imponeert de boel met virtuose vingervlugheid. De Oekraïner zorgt zelfs voor muzikale achtergrond als een jonge fan op het podium zijn vriendin ten huwelijk vraagt. De rest van de band zet daarna ‘Starfire’ in, een power ballad in de stijl van Bon Jovi en Guns ‘n Roses. Het tweede pluspunt zijn de nieuwe songs zoals afsluiter ‘Cry Thunder’. Het bezit de typische kenmerken van power/thrashmetal maar naast het soleerwerk is er sprake van een echte song.
De machtige vocalen doen de rest maar meneer Hudson, waarom die ventilator voor je? Heb je mooie manen, sta je met een hoge falsetto je longen uit je lijf te zingen alsof er een reclame van Pantene wordt opgenomen. De man zit zelfs af en toe met zijn raising fist naast de maat. Even onze ogen dicht en we horen voorbeelden als Bruce Dickinson van Iron Maiden of Timo Kotipelto van Stratovarius voorbij komen. Tijdens vaste afsluiter ‘Valley of the Damned’ stuiteren de gasten van Kissin’ Dynamite in slowmotion mee het podium op. Wat een kleurrijke bende vol karikaturen van oude rockers als Ozzy en Duffy. Noem ze posers, muziek maken kan DragonForce als de beste. Feit is overdaad schaadt en dat is geen sprookje.
http://www.roarezine.nl/2012/11/29/dragonforce-melkweg-amsterdam/
Door opener ‘Holding On’ en even later single ‘Seasons’ van het in april verschenen album The Power Within is de toon gezet. We worden werkelijk omvergeblazen dankzij een gitaaraanval dat de aarde in deze Melkweg doet beven. Alsof het geen enkele moeite kost gaat het kwintet vrolijk verder met oud en nieuw werk. “‘Call for us, the power in all of us !”, wordt er gezongen. Dat maken we mee in ‘liedjes’ met klinkende titels als ‘Operation Ground and Pound’ die klokken rond de zeven minuten. Gitaristen Herman Li en Sam Totman fingertappen en shredden om de beurt artistieke solo’s vergelijkbaar met klassieke muziek. In een sneltreinvaart gaan de vingers over de snaren. Helden als Eddie van Halen en Yngwie Malmsteen kunnen trots zijn. Tijdens het oudere werk ontstaat er gek genoeg een vorm van ééntonigheid.
Vooral Li haalt verschillende malen dezelfde trucjes uit door zijn gitaar omhoog te gooien of aan de snaren te likken à la Gene Simmons. Deze opschepperij heeft DragonForce niet nodig. Metalfans zijn loyaal en gooien regelmatig hun vuisten of devil horns de lucht in. De interactie is op zich uitstekend. Toch verwacht je met deze bombastische muziek meer mensen in circle pits, al moshend of crowdsurfend. Op dat vlak is het behoorlijk rustig in de Amsterdamse zaal. De bezoekers vooraan bestaan voornamelijk uit jeugd die vooral het hele schouwspel waarnemen. Bassist Leclercq, die verdacht veel lijkt op de frontman van Slayer, haalt constant grapjes uit terwijl hij een komische blik heeft van ‘kijk eens hoe simpel’. Wie bekend is met Guitar Hero, weet dat hun ‘Through the Fire and Flames’ het moeilijkste nummer van het derde deel in de reeks is.
Zelfs deze Dragonforce-klassieker lijkt aan de lange kant en oogt overdone. De enige die de jongens uit de brand kan helpen is Bane look-a-like Vadim Pruzhanov. Hij ruilt zijn keyboards in voor een keytar en imponeert de boel met virtuose vingervlugheid. De Oekraïner zorgt zelfs voor muzikale achtergrond als een jonge fan op het podium zijn vriendin ten huwelijk vraagt. De rest van de band zet daarna ‘Starfire’ in, een power ballad in de stijl van Bon Jovi en Guns ‘n Roses. Het tweede pluspunt zijn de nieuwe songs zoals afsluiter ‘Cry Thunder’. Het bezit de typische kenmerken van power/thrashmetal maar naast het soleerwerk is er sprake van een echte song.
De machtige vocalen doen de rest maar meneer Hudson, waarom die ventilator voor je? Heb je mooie manen, sta je met een hoge falsetto je longen uit je lijf te zingen alsof er een reclame van Pantene wordt opgenomen. De man zit zelfs af en toe met zijn raising fist naast de maat. Even onze ogen dicht en we horen voorbeelden als Bruce Dickinson van Iron Maiden of Timo Kotipelto van Stratovarius voorbij komen. Tijdens vaste afsluiter ‘Valley of the Damned’ stuiteren de gasten van Kissin’ Dynamite in slowmotion mee het podium op. Wat een kleurrijke bende vol karikaturen van oude rockers als Ozzy en Duffy. Noem ze posers, muziek maken kan DragonForce als de beste. Feit is overdaad schaadt en dat is geen sprookje.
http://www.roarezine.nl/2012/11/29/dragonforce-melkweg-amsterdam/