Moos' Music Movies & More
Duncan Idaho - the Event Horizon
Met airplay op 3FM en MTV, het winnen van de Grote Prijs van Ridderkerk en finalist (finale is 3 juni) van de Grote Prijs Zuid-Holland timmert de band uit Lekkerkerk aardig aan de weg. Vorig jaar heeft dit zich uitbetaald in de vorm van een platencontract bij het Limburgse Moon Records. Aan het succeslijstje mochten ze onlangs twee voorprogramma’s met de Manic Street Preachers in Den Haag en Amsterdam toevoegen.
Twee jaar na hun debuut Echolocation is het vijftal van Duncan Idaho terug en lijken ze hun sound te hebben gevonden. Met hun tweede plaat the Event Horizon bezitten ze een serieus wapenfeit vol poppy post punk en sfeervolle Britrock. Het album opent met ‘A Life for Every Sleeper’ gedreven door een groovy baslijn en Doors achtige synthpartijen. ‘Extrapolate’ gaat vervolgens rustig van start maar dankzij de samenzang en zomerse gitaarpartijen wordt er een lekker tempo gecreëerd. Het dynamische samenspel straalt er van af en zorgt in elke song voor een andere aanpak. De zang in ‘Vulture of July’ is afwisselend voor de rekening van frontman Ivo Alblas en toetseniste Hanna Tollenaar. Zij gooit haar zeemzoete stem tegen Stereophonics-achtige rifjes en subtiele achtergrondritmes.
De gitaren nemen regelmatig de overhand. Single ‘Io’ is vanwege het strakke spel het kortste nummer van de plaat terwijl ‘the False Light’ relaxed met behulp van een akoestische gitaar rustig verder kabbelt. Er heerst een bepaalde lyrische angst waardoor het nummer pas halverwege opleeft. Dit is ondertussen de kenmerkende sound van Duncan Idaho waarmee ze kunnen omschakelen van intiem naar pompeus. De titeltrack bezit opnieuw een zeer catchy sound al is deze keer de bass de basis voor de harmonieuze kracht van het nummer. De broertjes Jip (bass) en Jan (gitaar) van Zoest weten elkaar goed te vinden.
We zitten ondertussen halverwege de plaat waar ook ‘Last Miss’ te vinden is. Net als ‘Io’ wordt hier strak gespeeld in de stijl van Vampire Weekend. Zonnige vibes met lieve zinnetjes als “You Know I Love You So”. Uiteraard draagt ook drummer Tomas Stokman meer dan alleen zijn steentje bij. ‘Vaporizing Waterfalls’ ontstaat door klinkende drums waar de rest van de band met verve op reageert. Vervolgens nemen ze in ‘Spiraling Bridges’ gas terug en smeren hun geluid uit in dienst van de teksten. Al is er altijd een rijke ritmesectie vol synths en strijkers in de buurt.
Het schijfje biedt misschien maar tien aanstekelijke songs. De laatste track Echolocation 4-7 duurt maar liefst 9 minuten en is een vervolg op hun gelijknamige eerste album uit 2010. De titel betekent het lokaliseren van een object aan de hand van echo’s. Zo komen de eerste twee en een halve minuut dan ook over. Mooie afwisselende zang gesteund door kort herhalend gitaarspel dat daarna overslaat in een vrolijk vervolg. Hoewel de song duidelijk uit vier diverse secties bestaat valt er net als in de andere songs een knappe progressie te constateren waarin de kwaliteiten van Duncan Idaho aan bod komen. Mijn stem voor de Grote Prijs van Zuid-Holland hebben ze al.
Twee jaar na hun debuut Echolocation is het vijftal van Duncan Idaho terug en lijken ze hun sound te hebben gevonden. Met hun tweede plaat the Event Horizon bezitten ze een serieus wapenfeit vol poppy post punk en sfeervolle Britrock. Het album opent met ‘A Life for Every Sleeper’ gedreven door een groovy baslijn en Doors achtige synthpartijen. ‘Extrapolate’ gaat vervolgens rustig van start maar dankzij de samenzang en zomerse gitaarpartijen wordt er een lekker tempo gecreëerd. Het dynamische samenspel straalt er van af en zorgt in elke song voor een andere aanpak. De zang in ‘Vulture of July’ is afwisselend voor de rekening van frontman Ivo Alblas en toetseniste Hanna Tollenaar. Zij gooit haar zeemzoete stem tegen Stereophonics-achtige rifjes en subtiele achtergrondritmes.
De gitaren nemen regelmatig de overhand. Single ‘Io’ is vanwege het strakke spel het kortste nummer van de plaat terwijl ‘the False Light’ relaxed met behulp van een akoestische gitaar rustig verder kabbelt. Er heerst een bepaalde lyrische angst waardoor het nummer pas halverwege opleeft. Dit is ondertussen de kenmerkende sound van Duncan Idaho waarmee ze kunnen omschakelen van intiem naar pompeus. De titeltrack bezit opnieuw een zeer catchy sound al is deze keer de bass de basis voor de harmonieuze kracht van het nummer. De broertjes Jip (bass) en Jan (gitaar) van Zoest weten elkaar goed te vinden.
We zitten ondertussen halverwege de plaat waar ook ‘Last Miss’ te vinden is. Net als ‘Io’ wordt hier strak gespeeld in de stijl van Vampire Weekend. Zonnige vibes met lieve zinnetjes als “You Know I Love You So”. Uiteraard draagt ook drummer Tomas Stokman meer dan alleen zijn steentje bij. ‘Vaporizing Waterfalls’ ontstaat door klinkende drums waar de rest van de band met verve op reageert. Vervolgens nemen ze in ‘Spiraling Bridges’ gas terug en smeren hun geluid uit in dienst van de teksten. Al is er altijd een rijke ritmesectie vol synths en strijkers in de buurt.
Het schijfje biedt misschien maar tien aanstekelijke songs. De laatste track Echolocation 4-7 duurt maar liefst 9 minuten en is een vervolg op hun gelijknamige eerste album uit 2010. De titel betekent het lokaliseren van een object aan de hand van echo’s. Zo komen de eerste twee en een halve minuut dan ook over. Mooie afwisselende zang gesteund door kort herhalend gitaarspel dat daarna overslaat in een vrolijk vervolg. Hoewel de song duidelijk uit vier diverse secties bestaat valt er net als in de andere songs een knappe progressie te constateren waarin de kwaliteiten van Duncan Idaho aan bod komen. Mijn stem voor de Grote Prijs van Zuid-Holland hebben ze al.