Moos' Music Movies & More
Back & Forth in interview met Face Tomorrow
©danielbaggerman
"We hebben gezegd wat we konden zeggen, er uitgehaald wat we eruit konden halen."
Net als in de documentaire Back & Forth is het interview met drummer Sjoerd van der Knoop en gitarist Aart Steekelenburg een blik op het heden en verleden. Tijdens het geprek komen de Foo Fighters af en toe langs. Bij de Foo's zitten in de originele bezetting twee leden van Sunny Day Real Estate. Naast Fugazi één van de favoriete bands van Aart en inspiratie voor Face Tomorrow.
Na vijftien jaar wat is jullie visie op de Rotterdamse muziekscene nu, voor Face Tomorrow zijn er naast Rotown weinig mogelijkheden?
Aart: Rotown is een leuke tent maar niet echt voor harde muziek. Baroeg is dat wel maar meer voor een bepaalde niche. Rotown boekt hele leuke bands al hebben ze geen ruimte voor een voorprogramma waar locale bands kunnen spelen.
Sjoerd: Wat we missen is Waterfront of Nighttown met een grote, gemiddelde en kleine zaal. Er zijn wel initiatieven door bijvoorbeeld popunie om kleinere bands neer te zetten in cafés en dergelijken. Rotterdamse bandjes zijn sterk bezig maar er moet een podium zijn waar ze kunnen spelen.
A: Toen wij begonnen kon je als Rotterdamse band in zoveel zalen terecht, er was een heel traject voor je uitgestippeld. Je begon in het Poortgebouw, later mocht je in Waterfront openen. Gaat dat goed dan speel je een aftershow in Nighttown. Dan krijg je een releaseparty en speel je een voorprogramma in Nighttown. Zo bereik je veel publiek in een korte tijd.
Straks is de afscheidstour die eindigt in Rotown, hoe is deze concertreeks geregeld?
S: Voor we de pers vertelden dat we gingen stoppen, hadden we al met een selectief aantal zalen contact opgenomen.
A: We wisten al wat we gingen doen, Green Lizard wist dat ook. We hebben een lijst gemaakt van waar we wilden spelen en zijn gaan mailen. We willen het goed aanpakken, ook in België en Duitsland hebben we nog altijd een grote schare fans. Zij verdienen een waardige laatste show.
Als echte liveband, verschijnt er nog een concertplaat of best of?
S: Misschien, dat weet ik nog niet. Rotown wordt 's middags wel opgenomen.
A: We krijgen binnenkort de reproductierechten terug van onze derde plaat 'Ín the Dark' en het jaar erna van de tweede 'The Closer You Get'. Dan mogen we weer gaan persen. Er moet natuurlijk wel vraag naar zijn.
S: Dat is de reden waarom we de akoestische plaat niet op cd uitbrengen. Er zijn wel mensen die er om vragen maar de meesten luisteren tegenwoordig naar mp3's. Voor de liefhebber komt er wel een vinyl in beperkte oplage.
A: Toen we begonnen met het akoestische album wisten we nog niet dat we gingen stoppen. De platenmaatschappij wilde de plaat fysiek uitbrengen. Toen ze hoorde dat we gingen stoppen leek het ons een leuk gebaar naar de fans. Bovendien moet je na een album weer op tour.
Je laat het woord 'stoppen' al even vallen. Wat is de reden van de split?
A: Al vijftien jaar zit ik in een band en we maken een bepaald soort muziek. Ik heb een brede muzieksmaak. Er waren wel zijprojecten maar dat werkte niet, Face Tomorrow ging voor alles. De band op een lager pitje zetten zou de naam Face Tomorrow onwaardig zijn. Na de laatste plaat kwam er ook een gevoel van: 'En nu?' De vorige platen zorgde voor een duidelijke verandering terwijl een nieuwe in het verlengde zou liggen van de vorige albums. We hebben gezegd wat we konden zeggen, er uitgehaald wat we eruit konden halen. Tijd voor wat nieuws.
In 2010 stapt gitarist Marc Nolte uit de band. Heeft het aantrekken van nieuwe gitarist Ralf Mastwijk iets te maken met jullie besluit?
A: Juist niet, we zaten samen in ons eerste punkrock bandje. We zijn allemaal op de middelbare school begonnen met muziek maken. Het enige waar ik nog naar uitkeek was om met hem samen liedjes te schrijven. Ralf kon goed aanvoelen wat Face Tomorrow was. Hij kende ons als vriend en als band. Hij schreef liedjes die bij ons paste. Jammer dat we niet veel samen hebben geschreven. Het grootste gedeelte van de laatste plaat was al af toen hij erbij kwam.
Op 3FM sloeg de laatste plaat en single 'Move On' dit jaar best aan. Wat doet dat met jullie?
A: De grote Nederlandse media liet ons altijd links liggen. Er was enkel plek voor Kane, Di-rect en Anouk. Terwijl op Kink FM we in een jaar de tweede meest gedraaide band waren. In België kwam onze muziek regelmatig op Studio Brussel en TMF. Bij 3FM is er nu meer aandacht voor Nederlandse bands dankzij bijvoorbeeld Serious Talent. Het probleem bij ons is dat we geen jong bandje meer zijn en ook geen gevestigde waarde. Dan is het moeilijk om er tussen te komen. Terwijl we hard hebben moeten knokken om te zijn waar we zijn. Je kan de beste muziek maken ter wereld maar je moet blijven knokken. Slim zijn. Dankzij het internet is de muziekindustrie sneller geworden. Men luistert één liedje en gaat naar de volgende band. De kans om uit te groeien tot een topband wordt steeds lastiger.
S: Ik denk dat er wel een keerpunt gaat komen. Doordat de mensen overspoelt worden gaan ze steeds selectiever luisteren.
De herwerkte versies van de nieuwe akoestische plaat klinken overigens vrij duister?
A: Ik ben altijd op zoek naar de melancholie.
S: Dat is de doorsnee van onze smaken. Er zijn raakvlakken qua bands maar ze hebben allemaal een bepaalde melancholie. Muzikaal zijn we geïnteresseerd in dingen waar een soort pijn in zit. Waar mensen bepaalde gevoelens hebben. Sommige nummers zijn als indie rocker bedoelt maar gaan dan de Tool kant op. Sinds bassist Tijs Hop erbij kwam in 2003 gingen we meer met de hele band samenwerken aan ideeën. Tijs was met melodieën en ritmes bezig. Hij was de lijm tussen slagwerk en de gitaren.
Met de nieuwe bassist brak er voor jullie een mooie tijd aan, optredens op Pukkelpop, Lowlands en Europa?
A: We waren een stoomtrein. Bassist Denis Frietman stopte in 2003 omdat hij niet volledig voor Face Tomorrow wilde gaan. De twijfels begonnen pas toen Marc in 2010 weg ging. We zijn overigens nooit met enige ruzie uit elkaar gegaan. De oud gitarist en bassist zijn er straks tijdens de shows gewoon bij. Ze waren een belangrijk deel in het proces.
Zijn jullie klaar voor de shows?
S: We moeten nog flink wat voorbereiden, het worden lange shows. We kunnen kiezen uit 25 liedjes. Songs die we al lang niet meer live gespeeld hebben. Elke show doen we een combinatie van de vier platen. Hoe meer platen je uitbrengt, hoe minder er afkomstig is van de eerste plaat. Nu is er natuurlijk een verschil tussen het oude en recentere werk en dan niet alleen productioneel gezien. Het is flink zweten in de oefenruimte.
A: Raar het idee dat je met je laatste show bezig bent. Vijftien jaar ben je met de band bezig en straks heb je zeeën van vrije tijd. Toen wij begonnen wilden we aantonen dat je dingen als grote boekingskantoren en platenmaatschappijen niet nodig hebt. We hadden een duidelijke visie en in Nederland waren er nog geen bands die in ons verlengde lagen. Nu is het einde daar en laten we ons kindje los. Het is mooi geweest.
Net als in de documentaire Back & Forth is het interview met drummer Sjoerd van der Knoop en gitarist Aart Steekelenburg een blik op het heden en verleden. Tijdens het geprek komen de Foo Fighters af en toe langs. Bij de Foo's zitten in de originele bezetting twee leden van Sunny Day Real Estate. Naast Fugazi één van de favoriete bands van Aart en inspiratie voor Face Tomorrow.
Na vijftien jaar wat is jullie visie op de Rotterdamse muziekscene nu, voor Face Tomorrow zijn er naast Rotown weinig mogelijkheden?
Aart: Rotown is een leuke tent maar niet echt voor harde muziek. Baroeg is dat wel maar meer voor een bepaalde niche. Rotown boekt hele leuke bands al hebben ze geen ruimte voor een voorprogramma waar locale bands kunnen spelen.
Sjoerd: Wat we missen is Waterfront of Nighttown met een grote, gemiddelde en kleine zaal. Er zijn wel initiatieven door bijvoorbeeld popunie om kleinere bands neer te zetten in cafés en dergelijken. Rotterdamse bandjes zijn sterk bezig maar er moet een podium zijn waar ze kunnen spelen.
A: Toen wij begonnen kon je als Rotterdamse band in zoveel zalen terecht, er was een heel traject voor je uitgestippeld. Je begon in het Poortgebouw, later mocht je in Waterfront openen. Gaat dat goed dan speel je een aftershow in Nighttown. Dan krijg je een releaseparty en speel je een voorprogramma in Nighttown. Zo bereik je veel publiek in een korte tijd.
Straks is de afscheidstour die eindigt in Rotown, hoe is deze concertreeks geregeld?
S: Voor we de pers vertelden dat we gingen stoppen, hadden we al met een selectief aantal zalen contact opgenomen.
A: We wisten al wat we gingen doen, Green Lizard wist dat ook. We hebben een lijst gemaakt van waar we wilden spelen en zijn gaan mailen. We willen het goed aanpakken, ook in België en Duitsland hebben we nog altijd een grote schare fans. Zij verdienen een waardige laatste show.
Als echte liveband, verschijnt er nog een concertplaat of best of?
S: Misschien, dat weet ik nog niet. Rotown wordt 's middags wel opgenomen.
A: We krijgen binnenkort de reproductierechten terug van onze derde plaat 'Ín the Dark' en het jaar erna van de tweede 'The Closer You Get'. Dan mogen we weer gaan persen. Er moet natuurlijk wel vraag naar zijn.
S: Dat is de reden waarom we de akoestische plaat niet op cd uitbrengen. Er zijn wel mensen die er om vragen maar de meesten luisteren tegenwoordig naar mp3's. Voor de liefhebber komt er wel een vinyl in beperkte oplage.
A: Toen we begonnen met het akoestische album wisten we nog niet dat we gingen stoppen. De platenmaatschappij wilde de plaat fysiek uitbrengen. Toen ze hoorde dat we gingen stoppen leek het ons een leuk gebaar naar de fans. Bovendien moet je na een album weer op tour.
Je laat het woord 'stoppen' al even vallen. Wat is de reden van de split?
A: Al vijftien jaar zit ik in een band en we maken een bepaald soort muziek. Ik heb een brede muzieksmaak. Er waren wel zijprojecten maar dat werkte niet, Face Tomorrow ging voor alles. De band op een lager pitje zetten zou de naam Face Tomorrow onwaardig zijn. Na de laatste plaat kwam er ook een gevoel van: 'En nu?' De vorige platen zorgde voor een duidelijke verandering terwijl een nieuwe in het verlengde zou liggen van de vorige albums. We hebben gezegd wat we konden zeggen, er uitgehaald wat we eruit konden halen. Tijd voor wat nieuws.
In 2010 stapt gitarist Marc Nolte uit de band. Heeft het aantrekken van nieuwe gitarist Ralf Mastwijk iets te maken met jullie besluit?
A: Juist niet, we zaten samen in ons eerste punkrock bandje. We zijn allemaal op de middelbare school begonnen met muziek maken. Het enige waar ik nog naar uitkeek was om met hem samen liedjes te schrijven. Ralf kon goed aanvoelen wat Face Tomorrow was. Hij kende ons als vriend en als band. Hij schreef liedjes die bij ons paste. Jammer dat we niet veel samen hebben geschreven. Het grootste gedeelte van de laatste plaat was al af toen hij erbij kwam.
Op 3FM sloeg de laatste plaat en single 'Move On' dit jaar best aan. Wat doet dat met jullie?
A: De grote Nederlandse media liet ons altijd links liggen. Er was enkel plek voor Kane, Di-rect en Anouk. Terwijl op Kink FM we in een jaar de tweede meest gedraaide band waren. In België kwam onze muziek regelmatig op Studio Brussel en TMF. Bij 3FM is er nu meer aandacht voor Nederlandse bands dankzij bijvoorbeeld Serious Talent. Het probleem bij ons is dat we geen jong bandje meer zijn en ook geen gevestigde waarde. Dan is het moeilijk om er tussen te komen. Terwijl we hard hebben moeten knokken om te zijn waar we zijn. Je kan de beste muziek maken ter wereld maar je moet blijven knokken. Slim zijn. Dankzij het internet is de muziekindustrie sneller geworden. Men luistert één liedje en gaat naar de volgende band. De kans om uit te groeien tot een topband wordt steeds lastiger.
S: Ik denk dat er wel een keerpunt gaat komen. Doordat de mensen overspoelt worden gaan ze steeds selectiever luisteren.
De herwerkte versies van de nieuwe akoestische plaat klinken overigens vrij duister?
A: Ik ben altijd op zoek naar de melancholie.
S: Dat is de doorsnee van onze smaken. Er zijn raakvlakken qua bands maar ze hebben allemaal een bepaalde melancholie. Muzikaal zijn we geïnteresseerd in dingen waar een soort pijn in zit. Waar mensen bepaalde gevoelens hebben. Sommige nummers zijn als indie rocker bedoelt maar gaan dan de Tool kant op. Sinds bassist Tijs Hop erbij kwam in 2003 gingen we meer met de hele band samenwerken aan ideeën. Tijs was met melodieën en ritmes bezig. Hij was de lijm tussen slagwerk en de gitaren.
Met de nieuwe bassist brak er voor jullie een mooie tijd aan, optredens op Pukkelpop, Lowlands en Europa?
A: We waren een stoomtrein. Bassist Denis Frietman stopte in 2003 omdat hij niet volledig voor Face Tomorrow wilde gaan. De twijfels begonnen pas toen Marc in 2010 weg ging. We zijn overigens nooit met enige ruzie uit elkaar gegaan. De oud gitarist en bassist zijn er straks tijdens de shows gewoon bij. Ze waren een belangrijk deel in het proces.
Zijn jullie klaar voor de shows?
S: We moeten nog flink wat voorbereiden, het worden lange shows. We kunnen kiezen uit 25 liedjes. Songs die we al lang niet meer live gespeeld hebben. Elke show doen we een combinatie van de vier platen. Hoe meer platen je uitbrengt, hoe minder er afkomstig is van de eerste plaat. Nu is er natuurlijk een verschil tussen het oude en recentere werk en dan niet alleen productioneel gezien. Het is flink zweten in de oefenruimte.
A: Raar het idee dat je met je laatste show bezig bent. Vijftien jaar ben je met de band bezig en straks heb je zeeën van vrije tijd. Toen wij begonnen wilden we aantonen dat je dingen als grote boekingskantoren en platenmaatschappijen niet nodig hebt. We hadden een duidelijke visie en in Nederland waren er nog geen bands die in ons verlengde lagen. Nu is het einde daar en laten we ons kindje los. Het is mooi geweest.