Moos' Music Movies & More
Paceshifters Home
Terwijl de Paceshifters voor hun eerste langspeler nog wat zoekende leken in het toepasselijk getitelde ‘One for the Road’. Voor de spreekwoordelijk moeilijke tweede hebben ze vrij eenvoudig hun plekje gevonden. Wegens omstandigheden verbleef het drietal langer dan gepland in het countrydorpje Durango te Colorado om daar onder de hoede van legendarische producer Ed Stasium ‘Home’ op te nemen.
Hun eerste album bevat vooral schreeuwerige en rommelige punk/rock songs die live lekker hard en rauw klinken. Een band vol energie en muzikale chemie wat geen wonder is. Het trio bestaat immers uit de broers Paul (bass) en Seb (gitaar) Dokman. Onder invloed van hun stiefvader en manager Frank van Lunteren leren ze al vroeg de vele facetten van de rockmuziek kennen. Beide heren nemen afwisselend de zangpartijen voor hun rekening. Drummer Koen Klarenbeek zorgt met zijn noeste drumpartijen voor de juiste tempo’s.
De nieuwe plaat begint vertrouwd en gaat eigenlijk verder waar ‘One for the Road’ eindigt. “I’ve seen this road before, now let me pass the door I’m coming home.’’ De sound wordt vanaf de eerste seconde opgefokt alsof ze met de deur in huis komen vallen. Wat je merkt is dat die punky edge behouden is maar het geheel is meer uitgesmeerd over de track. Het samenspel blijft een van de sterke punten van de band. Het eerste hoogtepuntje volgt al vrij snel met de single ‘Davis’ en opent met de woorden ‘parking the car’. Het nummer gaat over Troy Davis die geëxecuteerd was toen de jongens net aankwamen. Welcome to America.
Twaalf liedjes staan er op de plaat die nogal variëren qua speeltijd. Wat niet automatisch wil zeggen dat de korte songs explosief zijn. Ed Stasium, vooral bekend van zijn imposante werk met the Ramones, weet de nummers iedere keer de juiste balans te geven. Zo blijft de plaat elke keer verrassen. Uiteraard staan er korte knallers op zoals de combo ‘Parasite’ en ‘Deathrace’ die vanwege de vinnige drums en strakke riffs doen denken aan Queens of the Stone Age en Soundgarden.
Josh Homme stond bij de jongens uit Overijssel eveneens hoog op het verlanglijstje maar Stasium reageerde vrij snel op de ontvangen demo’s en zo geschiedde. In zijn studio te Durango heeft de man de soul van de drie jonge kerels op plaat weten vast te leggen. Die pure rock ’n roll zoals heftig wordt bezongen in ‘Drive me Insane’ of het radio vriendelijke ‘So Young’ dat extra dimensie krijgt dankzij de tweede stem en zo vergelijkingen oproept met the Pixies. Afsluiter ‘Time’ duurt twee keer zo lang en is tekstueel een duidelijk einde over het now and then.
Dankzij live optredens met 3 Doors Down, Triggerfinger, Marky Ramone’s Blitzkrieg en Royal Republic bleven de Paceshifters on the road aan hun sound sleutelen. Tel daarbij de periode in de V.S. waar ze zich op veel fronten verder hebben ontwikkeld en we kunnen spreken van een zeer geslaagde tweede album. Eentje die volledig past in hun live optredens. Zo stonden ze al op het Belgische punk/rock/hardcorefestival Groezrock en spelen de mannen begin juli op de campings van Bospop.
Hun eerste album bevat vooral schreeuwerige en rommelige punk/rock songs die live lekker hard en rauw klinken. Een band vol energie en muzikale chemie wat geen wonder is. Het trio bestaat immers uit de broers Paul (bass) en Seb (gitaar) Dokman. Onder invloed van hun stiefvader en manager Frank van Lunteren leren ze al vroeg de vele facetten van de rockmuziek kennen. Beide heren nemen afwisselend de zangpartijen voor hun rekening. Drummer Koen Klarenbeek zorgt met zijn noeste drumpartijen voor de juiste tempo’s.
De nieuwe plaat begint vertrouwd en gaat eigenlijk verder waar ‘One for the Road’ eindigt. “I’ve seen this road before, now let me pass the door I’m coming home.’’ De sound wordt vanaf de eerste seconde opgefokt alsof ze met de deur in huis komen vallen. Wat je merkt is dat die punky edge behouden is maar het geheel is meer uitgesmeerd over de track. Het samenspel blijft een van de sterke punten van de band. Het eerste hoogtepuntje volgt al vrij snel met de single ‘Davis’ en opent met de woorden ‘parking the car’. Het nummer gaat over Troy Davis die geëxecuteerd was toen de jongens net aankwamen. Welcome to America.
Twaalf liedjes staan er op de plaat die nogal variëren qua speeltijd. Wat niet automatisch wil zeggen dat de korte songs explosief zijn. Ed Stasium, vooral bekend van zijn imposante werk met the Ramones, weet de nummers iedere keer de juiste balans te geven. Zo blijft de plaat elke keer verrassen. Uiteraard staan er korte knallers op zoals de combo ‘Parasite’ en ‘Deathrace’ die vanwege de vinnige drums en strakke riffs doen denken aan Queens of the Stone Age en Soundgarden.
Josh Homme stond bij de jongens uit Overijssel eveneens hoog op het verlanglijstje maar Stasium reageerde vrij snel op de ontvangen demo’s en zo geschiedde. In zijn studio te Durango heeft de man de soul van de drie jonge kerels op plaat weten vast te leggen. Die pure rock ’n roll zoals heftig wordt bezongen in ‘Drive me Insane’ of het radio vriendelijke ‘So Young’ dat extra dimensie krijgt dankzij de tweede stem en zo vergelijkingen oproept met the Pixies. Afsluiter ‘Time’ duurt twee keer zo lang en is tekstueel een duidelijk einde over het now and then.
Dankzij live optredens met 3 Doors Down, Triggerfinger, Marky Ramone’s Blitzkrieg en Royal Republic bleven de Paceshifters on the road aan hun sound sleutelen. Tel daarbij de periode in de V.S. waar ze zich op veel fronten verder hebben ontwikkeld en we kunnen spreken van een zeer geslaagde tweede album. Eentje die volledig past in hun live optredens. Zo stonden ze al op het Belgische punk/rock/hardcorefestival Groezrock en spelen de mannen begin juli op de campings van Bospop.