Tamara Woestenburg ‘EP’
Als je met de muzikanten van Anouk en Chef’ Special kan samenwerken, lijk je de perfecte begeleiding te hebben voor je eerste EP. Toch kiest Tamara Woestenburg niet voor de ‘makkelijke’ weg. Ze heeft met The Parents trouwens al haar eigen band gehad. Met haar sterke stem kan de singer/songwriter zich solo uitstekend redden.
De eerste EP, simpelweg getiteld ‘EP’, is dan ook een persoonlijke plaat geworden. Dankzij haar intense stem vliegen de emoties je om de oren. Titels als opener ‘How I Miss You’ en ‘I Guess I’m Falling in Love’ spreken voor zich. Met de muziek en stem perfect in balans vertelt ze over het verliefd zijn.
Tamara’s vocalen bepalen echter wel waar die sound heen gaat. Als een prima begeleidingsband worden de uithalen van de Rotterdamse zangeres passend aangevuld. Zelfs als ze op het punt staat om te ontploffen zoals in ‘Bang Bang’ knalt deze song tussen de eerdergenoemde liedjes als twee geliefden. De liedjes beginnen nog zo lief, ze zitten net als de zangeres vol passie en beleving.
Met de Grote Prijs van Zuid-Holland 2010 en een mooie diploma van het Rotterdamse conservatorium op zak weet Tamara te kiezen voor die catchy momenten in haar songs. Niet op de makkelijke manier maar met durf en enthousiasme. Op die manier komt ze elke keer fris uit de hoek en levert dat bijzondere melodieën op.
Het mooiste voorbeeld is ‘Wasteland’ waar uiteraard haar sfeervolle stem centraal staat. Hier hoor je ook weer verschillende invloeden terug zoals Björk, Tori Amos en Portishead. Deze wordt gedragen door een uiterst romantische compositie inclusief accordeon, hobo en piano. Het intermezzo gaat zelfs richting het klassieke à la Schubert. De sneeuw smelt en alles krijgt weer kleur.
Deze positieve sfeer blijft verder stralen in het experimentele Radiohead-achtige ‘Sundial’. Hier is de muziek opbouwend en expressief aanwezig terwijl afsluiter ‘I Cried So Much I’m Thirsty’nog maar eens de diversiteit aantoont van La Woestenburg. ‘Music doesn’t move me no more’ zingt ze, terwijl de kracht van haar stem Jeff Buckley en Sam Brown doen weerklinken.
Live heeft ze zowel met band als solo al een aardige reputatie opgebouwd. De songs zijn met of zonder jas even hartverwarmend. Haar EP release is op 26 februari in De Unie te Rotterdam. Allen daar heen want met deze zeven wonderschone liedjes verdient ze een kijkje. Kan je niet wachten om haar te zien, ze werkt in muziekwinkel Plato te Rotterdam waar haar songs regelmatig opstaan.
De eerste EP, simpelweg getiteld ‘EP’, is dan ook een persoonlijke plaat geworden. Dankzij haar intense stem vliegen de emoties je om de oren. Titels als opener ‘How I Miss You’ en ‘I Guess I’m Falling in Love’ spreken voor zich. Met de muziek en stem perfect in balans vertelt ze over het verliefd zijn.
Tamara’s vocalen bepalen echter wel waar die sound heen gaat. Als een prima begeleidingsband worden de uithalen van de Rotterdamse zangeres passend aangevuld. Zelfs als ze op het punt staat om te ontploffen zoals in ‘Bang Bang’ knalt deze song tussen de eerdergenoemde liedjes als twee geliefden. De liedjes beginnen nog zo lief, ze zitten net als de zangeres vol passie en beleving.
Met de Grote Prijs van Zuid-Holland 2010 en een mooie diploma van het Rotterdamse conservatorium op zak weet Tamara te kiezen voor die catchy momenten in haar songs. Niet op de makkelijke manier maar met durf en enthousiasme. Op die manier komt ze elke keer fris uit de hoek en levert dat bijzondere melodieën op.
Het mooiste voorbeeld is ‘Wasteland’ waar uiteraard haar sfeervolle stem centraal staat. Hier hoor je ook weer verschillende invloeden terug zoals Björk, Tori Amos en Portishead. Deze wordt gedragen door een uiterst romantische compositie inclusief accordeon, hobo en piano. Het intermezzo gaat zelfs richting het klassieke à la Schubert. De sneeuw smelt en alles krijgt weer kleur.
Deze positieve sfeer blijft verder stralen in het experimentele Radiohead-achtige ‘Sundial’. Hier is de muziek opbouwend en expressief aanwezig terwijl afsluiter ‘I Cried So Much I’m Thirsty’nog maar eens de diversiteit aantoont van La Woestenburg. ‘Music doesn’t move me no more’ zingt ze, terwijl de kracht van haar stem Jeff Buckley en Sam Brown doen weerklinken.
Live heeft ze zowel met band als solo al een aardige reputatie opgebouwd. De songs zijn met of zonder jas even hartverwarmend. Haar EP release is op 26 februari in De Unie te Rotterdam. Allen daar heen want met deze zeven wonderschone liedjes verdient ze een kijkje. Kan je niet wachten om haar te zien, ze werkt in muziekwinkel Plato te Rotterdam waar haar songs regelmatig opstaan.
