Moos' Music Movies & More
Yonkers - ‘’Hard Cases & Bad Ass Faces ‘’
Yonkers heeft er sinds 2007 een moeilijke periode opzitten vanwege de dood van hun drummer. De derde plaat van het gezelschap uit Den Haag liet daarom ook even op zich wachten. Gelukkig hebben ze deze hard cases kunnen kraken en met een frisse sound zijn ze de afgelopen twee jaar de studio en de kroeg ingedoken.
De tien songs vol stevige rock hebben diepe wortels in de jaren ’70. Naast de gitaarriffs en orgelpartijen is vooral de stem van frontman Michiel Jonkers (what’s in a name) opvallend. Op het eerste gehoor lijkt de zang niet echt te passen bij de muziek. Na meerdere luisterbeurten zit deze boeiende vocale mix van Mick Jagger en Dead Kennedys’ Jello Biafra gewoon lekker geweven in de sound.
Het label ‘punk’ zou de band te kort doen, de tien songs zijn mooie uitgesponnen werkjes. Regelmatig hellend naar progrock, maar wat wil je met die seventies invloeden. ‘Foul Play’ start als ‘Whole Lotta Love’. Flarden AC/DC horen we voorbij komen in ‘Lucky Charm’ met keys die het geluid van Deep Purple echoën. Deze orgelpartijen blijven lekker aanwezig in het volgende ‘Something in the Way’.
Yonkers is niet alleen een vervorming van de zangers achternaam maar ook een buurt in New York. De stad waar Jimi Hendrix zijn carrière begon. Soms gaat de band dieper terug in de tijd en komen ze uit bij deze gitaarvirtuoos. In ‘Love Contractions’ is de experience van Jimi Hendrix terug te horen zoals de hoge achtergrondzang en het vloeiende gitaarspel. De songs ‘Crazy, Drunk Monkey’ en ‘See No Evil, Hear No Evil’ trekken eveneens gelijkaardige registers open.
Op de laatste tonen van ‘Goodbye to Hard Times’ zeggen ze dan ook daadwerkelijk gedag tegen het pijnlijke verleden. Met een duik in de muzikale geschiedenis weten ze hun inspiraties een mooi plekje te geven. Hopelijk mogen ze snel een label begroeten want deze band en plaat mag niet gemist worden.
De tien songs vol stevige rock hebben diepe wortels in de jaren ’70. Naast de gitaarriffs en orgelpartijen is vooral de stem van frontman Michiel Jonkers (what’s in a name) opvallend. Op het eerste gehoor lijkt de zang niet echt te passen bij de muziek. Na meerdere luisterbeurten zit deze boeiende vocale mix van Mick Jagger en Dead Kennedys’ Jello Biafra gewoon lekker geweven in de sound.
Het label ‘punk’ zou de band te kort doen, de tien songs zijn mooie uitgesponnen werkjes. Regelmatig hellend naar progrock, maar wat wil je met die seventies invloeden. ‘Foul Play’ start als ‘Whole Lotta Love’. Flarden AC/DC horen we voorbij komen in ‘Lucky Charm’ met keys die het geluid van Deep Purple echoën. Deze orgelpartijen blijven lekker aanwezig in het volgende ‘Something in the Way’.
Yonkers is niet alleen een vervorming van de zangers achternaam maar ook een buurt in New York. De stad waar Jimi Hendrix zijn carrière begon. Soms gaat de band dieper terug in de tijd en komen ze uit bij deze gitaarvirtuoos. In ‘Love Contractions’ is de experience van Jimi Hendrix terug te horen zoals de hoge achtergrondzang en het vloeiende gitaarspel. De songs ‘Crazy, Drunk Monkey’ en ‘See No Evil, Hear No Evil’ trekken eveneens gelijkaardige registers open.
Op de laatste tonen van ‘Goodbye to Hard Times’ zeggen ze dan ook daadwerkelijk gedag tegen het pijnlijke verleden. Met een duik in de muzikale geschiedenis weten ze hun inspiraties een mooi plekje te geven. Hopelijk mogen ze snel een label begroeten want deze band en plaat mag niet gemist worden.