Moos' Music Movies & More
Hickey Underworld - I’m Under the House, I’m Dying
Humo’s Rock Rally 2012 is net achter de rug, de Hickey Underworld won deze belangrijke popprijs al in 2006. Gelukkig namen ze daarna de tijd voor hun debuut plaat. Dankzij het vele touren hielden ze de buzz in leven zodat ze begin 2009 met een sterk eerste album op de proppen kwamen. Het leek moeilijk om hun bijzondere sound vast te leggen op plaat. De singles ‘Future Words’ en ‘Blonde Fire’ van het titelloze debuut laten een meer dan geslaagd eclectisch geluid horen.
Zware gitaren, schreeuwerige vocalen en ruige drums zijn de ingrediënten die live nog meer bombastisch klinkt. Nu is er dan die belangrijke tweede. Ze zijn volop blijven touren en hebben ook nu weer de tijd genomen om met een volwaardige opvolger te komen. Opnieuw lag de productie in handen van Das Pop. Die hebben deze keer voor iets meer balans gezorgd. Op de eerste single ‘Whisteling’ is dat nog niet direct te horen, maar wat een binnenkomer.
I’m Under the House, I’m Dying bevat elf uiteenlopende nummers. De korte liedjes hebben nog altijd dat straight in your face gevoel. Pas wanneer de songs de drie minuten grens passeren, horen we veel meer diepgang. ‘Cold Embrace’ is een mooi voorbeeld met een lange, onheilspellende intro, psychedelische trekjes en naderende climax. De band weet iedere keer spannend en vol contrasten uit de hoek te komen. ‘Pure Hearts in Mind’ gaat wat logger te werk. De stem van Younes Faltakh neemt ook wat gas terug.
Het kan echter nog rustiger, in ‘Martian’s Cave’ is er een constante dreiging maar deze keer gaan de instrumenten subtiel te werk. De noise blijft bewaard voor snelle songs zoals het stampende ‘Space Barrio’ of de hoekige opener ’Untitled’. We horen vooral elementen terug van At the Drive-in of van hun landgenoten Millionaire. In de titeltrack en ‘Year of the Rat’ nemen de snijdende gitaren, groovende bass en daadkrachtige drums het tegen elkaar op zodat er een melodieuze razernij ontstaat.
Deze tweede plaat is misschien wel beter als hun debuut. Hun eerste klinkt fris maar is vooral een aanslag op je oren. Veel muzikaal geweld om te laten zien dat ze er zijn. Met hun nieuwe plaat is de Hickey Underworld melodieuzer en completer geworden. Voor de fans van het eerste uur valt er genoeg te beleven maar met hun epische, doordachte aanpak weten ze zeker een breder publiek aan te spreken. Dat mogen ze straks bewijzen tijdens het festivalseizoen waar ze helemaal in hun element zijn.
Zware gitaren, schreeuwerige vocalen en ruige drums zijn de ingrediënten die live nog meer bombastisch klinkt. Nu is er dan die belangrijke tweede. Ze zijn volop blijven touren en hebben ook nu weer de tijd genomen om met een volwaardige opvolger te komen. Opnieuw lag de productie in handen van Das Pop. Die hebben deze keer voor iets meer balans gezorgd. Op de eerste single ‘Whisteling’ is dat nog niet direct te horen, maar wat een binnenkomer.
I’m Under the House, I’m Dying bevat elf uiteenlopende nummers. De korte liedjes hebben nog altijd dat straight in your face gevoel. Pas wanneer de songs de drie minuten grens passeren, horen we veel meer diepgang. ‘Cold Embrace’ is een mooi voorbeeld met een lange, onheilspellende intro, psychedelische trekjes en naderende climax. De band weet iedere keer spannend en vol contrasten uit de hoek te komen. ‘Pure Hearts in Mind’ gaat wat logger te werk. De stem van Younes Faltakh neemt ook wat gas terug.
Het kan echter nog rustiger, in ‘Martian’s Cave’ is er een constante dreiging maar deze keer gaan de instrumenten subtiel te werk. De noise blijft bewaard voor snelle songs zoals het stampende ‘Space Barrio’ of de hoekige opener ’Untitled’. We horen vooral elementen terug van At the Drive-in of van hun landgenoten Millionaire. In de titeltrack en ‘Year of the Rat’ nemen de snijdende gitaren, groovende bass en daadkrachtige drums het tegen elkaar op zodat er een melodieuze razernij ontstaat.
Deze tweede plaat is misschien wel beter als hun debuut. Hun eerste klinkt fris maar is vooral een aanslag op je oren. Veel muzikaal geweld om te laten zien dat ze er zijn. Met hun nieuwe plaat is de Hickey Underworld melodieuzer en completer geworden. Voor de fans van het eerste uur valt er genoeg te beleven maar met hun epische, doordachte aanpak weten ze zeker een breder publiek aan te spreken. Dat mogen ze straks bewijzen tijdens het festivalseizoen waar ze helemaal in hun element zijn.