Moos' Music Movies & More
JD Meatyard - ’JD Meatyard’
Het is nooit te laat je als muzikant voor te stellen. Daarom komt folkzanger John Donaldson met een eigen debuutalbum die deels zijn naam draagt JD Meatyard. De achternaam is die van zijn favoriete fotograaf. John heeft er al een mooi muzikaal verleden opzitten in verschillende bands onder goedkeuring van de legendarische DJ John Peel.
Geboren in Ierland en opgegroeid in het Schotse Glasgow pendelt JD tegenwoordig tussen Liverpool en Rotterdam. Onderweg heeft hij de nodige bagage opgedaan. Dat brengt hij ons ten gehore op zijn eerste solo album. De eerste tracks ‘Take it All Back’ en ‘No Place Like Home’ gaan dan ook over zijn origine. De muziek klinkt alsof hij constant on the road is.
Naast het onderweg zijn is John ook online te vinden, iets wat hij beschrijft in ‘MySpace Star’. Gitarist Nina van Winden maakt er een ruigere track van door met haar elektrische gitaar van stal te komen. Dit gaat gepaard met ritmisch handgeklap. Toch is het akoestische spel één van de kenmerken van deze plaat.
Ondanks dat hij een myspace star is, is zijn leven als singer songwriter eentje van extremen. Liefde, vreugde en verdriet liggen dicht in de buurt. Bij zijn Amerikaanse helden Bob Dylan en Hank Williams kan hij dan ook de nodige troost vinden. ‘I’m So Lonesome, I Could Cry’, ‘Bob’s Song’ en ‘It’s Allright Ma, I’m Only Bleeding’ hebben duidelijke inspiratiebronnen en vormen een mooi middenstuk dankzij de toegevoegde cello en slide guitar.
De banjo, gespeeld door John’s broer Jim, maakt regelmatig zijn opwachting. Een leuk voorbeeld hiervan is het country-achtige ‘Last Word’. Het eerste nummer van de plaat die over de drie minuten grens gaat. De songs zijn dan ook stuk voor stuk flarden uit het leven. Al deze tijd blijft zijn gitaar de beste vriend.
Pas halverwege het rustige ‘Marianne’ dat voortvloeit uit het uptempo ‘Tell Me That I’m Wrong’, neemt de intensiteit opnieuw toe dankzij drums van Johan Visschers en strijkers op de achtergrond. Bij afsluiter ‘Olive Tree’ en ‘St. Peter at the Gate’ merken we dat waar hij ook gaat hij zijn geloof altijd in zijn zak heeft zitten. Wij geloven in een mooie toekomst voor JD.
Geboren in Ierland en opgegroeid in het Schotse Glasgow pendelt JD tegenwoordig tussen Liverpool en Rotterdam. Onderweg heeft hij de nodige bagage opgedaan. Dat brengt hij ons ten gehore op zijn eerste solo album. De eerste tracks ‘Take it All Back’ en ‘No Place Like Home’ gaan dan ook over zijn origine. De muziek klinkt alsof hij constant on the road is.
Naast het onderweg zijn is John ook online te vinden, iets wat hij beschrijft in ‘MySpace Star’. Gitarist Nina van Winden maakt er een ruigere track van door met haar elektrische gitaar van stal te komen. Dit gaat gepaard met ritmisch handgeklap. Toch is het akoestische spel één van de kenmerken van deze plaat.
Ondanks dat hij een myspace star is, is zijn leven als singer songwriter eentje van extremen. Liefde, vreugde en verdriet liggen dicht in de buurt. Bij zijn Amerikaanse helden Bob Dylan en Hank Williams kan hij dan ook de nodige troost vinden. ‘I’m So Lonesome, I Could Cry’, ‘Bob’s Song’ en ‘It’s Allright Ma, I’m Only Bleeding’ hebben duidelijke inspiratiebronnen en vormen een mooi middenstuk dankzij de toegevoegde cello en slide guitar.
De banjo, gespeeld door John’s broer Jim, maakt regelmatig zijn opwachting. Een leuk voorbeeld hiervan is het country-achtige ‘Last Word’. Het eerste nummer van de plaat die over de drie minuten grens gaat. De songs zijn dan ook stuk voor stuk flarden uit het leven. Al deze tijd blijft zijn gitaar de beste vriend.
Pas halverwege het rustige ‘Marianne’ dat voortvloeit uit het uptempo ‘Tell Me That I’m Wrong’, neemt de intensiteit opnieuw toe dankzij drums van Johan Visschers en strijkers op de achtergrond. Bij afsluiter ‘Olive Tree’ en ‘St. Peter at the Gate’ merken we dat waar hij ook gaat hij zijn geloof altijd in zijn zak heeft zitten. Wij geloven in een mooie toekomst voor JD.